An Unexpected Journey

Na een beetje wikken en wegen toch besloten om mijn waarbenjij.nu weer op te pakken. Want dit is niet voor een backpack reis of verhuizing naar Groot Brittanie. Nope, dit keer is het echt menens. Om de makers van het Koningslied (bijna) te citeren:
Daar sta je dan
Je zag dit moment al zo vaak in je dromen
En daar is ‘t dan
De dag die je- ECHT niet verwachte-, dat zou komen is eindelijk hier
Ben je er klaar voor? Kun je dat ooit echt zijn....

Pfffff. Dus.... Emigreren, naar de andere kant van de oceaan.
Veel mensen weten het ondertussen. Maar het leek me wel aardig om het hele process to nu toe op te schrijven (ook voor mezelf) op waarbenjij.nu.

Al jaren wil ik graag wonen in Amerika en aangezien dat bijna onmogelijk is zonder veel geld of een yank te trouwen, deed ik mee aan de US diversity visa lottery. Al zo'n vijf jaar. Ook wel genoemd; de Greencard Lottery. Deze lotterij is jaren geleden ingesteld door de VS om de ‘diversiteit’ van hun emigranten te waarborgen. Elk jaar zijn er 50.000 visa beschikbaar. In mei elk jaar trekt the US Department of State in de VS 100.000 gegadigden uit de deelnemers pot (Nouja, dat laten ze een computer programma doen). Ze trekken altijd meer 'lootjes' dan visa's beschikbaar omdat er altijd een groot pergentage afvalt, of van emigratie afzien. Hoe het precies in z’n werk gaat is een wat te lang en saai verhaal om over uit wijden. Het gaat om statistieken van emigratie totalen, percentages en regios.
Voor de nieuwsgierigen: http://www.allesamerika.com/greencard-loterij.html Een mooi duidelijk overzicht over hoe en wat.

In mei kreeg ik ‘dat emailtje’ waarin stond dat ik een ‘winner’ was. Het drong nog niet zo erg door dus ik heb daar gelijk een meeltje over teruggestuurd of ik het wel goed begrepen had dat ik nu kans maakte op de greencard. “Jazeker” was het antwoord. Ik kreeg gelijk inlog gegevens voor de US state department website om de verdere instructies op te volgen. Dit was op donderdagavond 2 mei 2013. Alleen thuis, helemaal door het dolle heen. Ouders gebeld en goede vriendin geskyped (die zat in Costa Rica)waarna zij daar aan de wijn en ik hier aan de anijs liquer (gadverdamme maar je moet wat ;).

Met een kater de volgende dag alle papieren doorgenomen en ingevuld. Ik had nog contacten in Amerika van m’n reisleider werk en de manager daar gaf aan dat ze me zeker weer kon gebruiken en dat ik zelfs haar adres kon invullen als contact in Amerika. Woehooooeee!! Super natuurlijk. Dus alles op de post naar Kentucky US en toen begon het wachten...en wachten...en wachten... Het is namelijk zo dat iedereen een volg nummer krijgt en dat gaat per regio. Ik zit in de EU regio en m’n nummer was 19117. De afhandeling van alle dossiers gaat per nummer, ....”er zijn nog 19116 wachtenden voor u”.... Via een ‘visabulletin’ op de State department website kun je volgen bij welk nummer ze zijn per maand. Door wat vergelijkingen met bulletins vorige jaren gokte ik op maart dat mijn nummer aan de beurt zou zijn... Et Voila. In januari kreeg ik bericht dat ik 6 maart naar het Consulaat in Amsterdam moest voor het visum interview.

Maar... men moet eerst nog naar de dokter. Niet zomaar de huisarts, nee. Er is in Nederland maar 1 arts die ‘goedgekeurd’ is door het consulaat en die zit natuurlijk ook in Amsterdam. Dus 26 feb eerst naar Dr Schulte voor de keuring: bloedprikken, vaccinaties, zelfs een rontgen van de borstkas om zeker te zijn dat je geen TBC meesleept naar de VS. Ik had gelukkig maar een vaccinatie nodig. Alleen maar omdat ik zonder laboratorium test niet kon aantonen dat ik verdorie wel de bof heb gehad!!!

Aaaaanyway. Als er wat ‘ergs’ zou zijn zouden ze me bellen. Niks gehoord dus 6 maart met misselijkmakende zenuwen wederom naar Amsterdam. Dit keer met mem, want we wilden er een leuk uitje van maken en naar het Rijksmuseum de volgende dag.
Op tijd bij het consulaat aangekomen in de rij staan. Alle elektronica bij mem in de tas want die mogen niet naar binnen. Mem en ik spraken af bij het hotel dat we geboekt hadden. Heb je wel iets met batterij mee dan kun je eerst huppakee op zoek naar een locker of wat dan ook in de stad; je komt er niet in. Ik heb een meisje hard zien wegrennen omdat ze haar telefoon dus mee had en dus nu ergens dat ding moest zien te dumpen...Aangezien ik voor emigratie kwam en geen elektriek meehad mocht ik als eerste naar binnen!! En het ging als volgt:

Loket 5: alle papieren overhandigd (geboorte certificaat, bewijs goedgedrag van Nederland –en- de UK, schooldiplomas en een brief uit Amerika met een baanaanbod). Paspoort en foto’s. Alles in orde. Dit duurde zo’n 3 minuten. Zitten wachten; 1 minuut later naar loket 7. Betalen betalen!!! Dag 330 dollar.
Weer zitten; 1 minuut later; loket 6. Daar was de Consul die ‘het interview’ afnam....
Wat had ik Glasgow gestudeerd? -Eeeuuh, niks. Ik heb een university access course gedaan, toen veranderden m’n plannen...-
“Oh okay. But Scotland’s so nice!!”
“I know...”
Nog wat korte vragen. 2 minuten later: Alright! We’ll send you your passport in about 5 days with the visa............................. Uh??? Dat was het??? Hier heb ik 9 maanden nagelbijtend tegenop gezien??? 10 minuten later was ik weer buiten. M’n moeder was het museumplein nog niet eens af!! WOOOEEEEHOOOOOOEEEEEE!!!!!!!!!!!!! I’m going to AMERICA!!!!

En 2 dagen later stond de collega van Post NL voor de deur met een aangetekend pakket met allerlei papieren, een grote gele DO NOT OPEN envelop voor de costum en immigratie dienst in Amerika en m’n paspoort!!!

Ongelovelijk. Het is nog steeds wat onwerkelijk maar het gebeurd dus gewoon echt. Ik ga legaal “permanent resident” worden in de VS. Vertrek is op 23 april....

-Careful what you wish for, it might come true- ;)